Tutoring na polskich uczelniach
Na polskich uczelniach tutoring jest często traktowany jako dodatkowa forma zajęć, uzupełniająca wykłady, seminaria, warsztaty i konwersatoria. Tutoriale są nieobowiązkowe i nie zawsze mają wysoką jakość. Istnieje przekonanie, że tutoring nie pasuje do polskiego modelu edukacji akademickiej, który bardziej promuje ilość niż jakość. Jednak sytuacja ta powoli się zmienia, a coraz więcej polskich uczelni skutecznie wdraża programy tutoringowe.
Kto może być tutorem?
Tutor to mentor, który używa narzędzi coachingowych. Tutor pracujący w ramach tutoringu akademickiego stosuje metody coacha, takie jak aktywne słuchanie, zadawanie pytań, inspirowanie do rozwoju, stawianie wyzwań oraz wyznaczanie celów edukacyjnych i rozwojowych. Tutor powinien być otwarty, nieoceniający, nie narzucać swojej woli i poglądów oraz powstrzymywać się od używania określeń typu „musisz”, „powinieneś”. Powinien wierzyć, że student jest mądry i potrafi znaleźć odpowiedzi na stawiane pytania. Najważniejszym narzędziem pracy tutora jest jego osobowość. Tutor powinien być kompetentny w obszarze wiedzy, w którym pracuje ze studentem, ale nie musi być ekspertem we wszystkich dziedzinach. Powinien być przewodnikiem, który razem ze studentem odkrywa nowe obszary wiedzy.
Tutoring rozwojowy i naukowy
Tutoring może koncentrować się na rozwoju osobistym lub naukowym. W tutoringu rozwojowym tutor pracuje nad osobowością, wartościami, talentami i celami studenta, pomagając mu funkcjonować autentycznie i samodzielnie. W tutoringu naukowym studenci uczą się niezależnego myślenia, argumentowania, wyrażania krytycznych opinii oraz podejmowania decyzji. Oba rodzaje tutoringu mają na celu rozwijanie pasji i motywowanie do eksploracji nowych tematów i problemów.